Αναποφευκτο κομματι της ζωης στο γηινο πεδιο ειναι η επιλυση θεματων που συνεχως προκυπτουν.
Οσο και να επιθυμουμε να φτασουμε στην κατασταση που ολα θα ειναι ... ρυθμισμενα και τακτοποιημενα για να ... ξαποστασουμε και να ειμαστε εντελως ξεγνοιαστοι, βλεπουμε στην πραξη οτι αυτο ειναι αδυνατον.
Το γνωστο ρητο λεει : οταν εχεις ολες τις απαντησεις, η ζωη σου αλλαζει τις ερωτησεις.

 - Αρα το πρωτο βημα ειναι να αποδεχθουμε οτι η αλλαγη, η μεταβλητοτητα και η ρευστοτητα των καταστασεων ειναι μερος της ιδιας της ζωης και το να προσπαθουμε να το αποφυγουμε ειναι απλως τεραστια σπαταλη ενεργειας και εσωτερικης αναταραχης, με αποτελασμα την δικη μας εξουθενωση μονο και τιποτα αλλο.

 - Το δευτερο βημα ειναι να μπουμε σε καποια δραση, εστω και αν δεν κανουμε τις ... τελειες κινησεις.
Κανουμε κατι, αρκει να μην μενουμε για μεγαλο χρονικο διαστημα μεσα σε μια δυσαρεστη κατασταση, διοτι αυτο φθειρει πολυ την ψυχη.

• Αν οι κινησεις μας ειναι οι καταλληλοτερες για την επιλυση του θεματος, αυτο ειναι πολυ καλο για εμας.
• Ακομα ομως και αν κανουμε αδεξιες κινησεις, που δεν ειναι και οι πιο αποτελεσματικες, και αυτο βοηθαει πολυ, διοτι θα μας οδηγησει να βρουμε βημα - βημα την καλυτερη λυση.

Αυτο που ειναι εντελως καταστρεπτικο, ειναι το να μενουμε παθητικα καθηλωμενοι μεσα σε ανεπιλυτες δυσκολιες.
Δεν εχει ιδιαιτερη σημασια αν ειναι απλα πρακτικα θεματα αυτα που μας απασχολουν ή σοβαροτερα θεματα σχεσεων, οικονομικων, υγειας, κλπ.
Η παθητικοτητα και η αδρανεια στην αντιμετωπιση τους ειναι σχεδον ... εξισου βλαβερη για την εσωτερικη μας ηρεμια και τελικα για την υγεια μας.
Η παθητικοτητα οδηγει στην συγχυση, ενοχες για την ... μη επιλυση, πικριες και τελικα σε μια φοβισμενη σταση απεναντι στην ιδια την διαδικασια της ζωης.
Γινομαστε ατολμοι και φοβισμενοι και σε αλλους τομεις (εκτος απο τον ... επιμαχο) και αυτο ειναι η μεγαλη ηττα.
Ο φοβισμενος ανθρωπος δεν μπορει να λειτουργησει με απλη ορθολογιστικη σκεψη για να βρισκει λυσεις, διοτι ο φοβος νικαει το μυαλο.
Το τελικο "χτυπημα" ειναι οτι ο φοβισμενος ανθρωπος δεν ειναι συμπαθης (συνειδητα ή ασυνειδητα), λογω της χαμηλης δονησης του φοβου που τον διακατεχει και τελικα μενει επι της ουσιας μονος μεσα στο τελμα του φοβου του και με ... ανεπιλυτα τα θεματα του.

Η ΔΡΑΣΗ ομως, εστω και αδεξια, οδηγει σε δρομους πιο αποτελεσματικους, πιο ... φωτεινους ΚΑΙ με πολλους συνοδοιπορους!

Σημειωση : η αναδημοσιευση επιτρεπεται μονον αν ειναι εμφανης η πηγη.

Μια απο τις πιο βασικες αρχες των Συμπαντικων Νομων, που η τηρηση της ειναι απαραιτητη προυποθεση για αποφυγη ανεπιθυμητων γεγονοτων και μεγαλου πονου και ταλαιπωριας στην ζωη, ειναι η ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ.

Τι ειναι ομως ακεραιοτητα;

ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ = η ειλικρινεια και εντιμοτητα απεναντι στον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
Ο ανθρωπος που ειναι ακεραιος με τον εαυτο του ως φυσικη συνεπαγωγη θα ειναι ακεραιος, δηλ. εντιμος και ειλικρινης ΚΑΙ προς τους αλλους.
Αλλιως η ακεραιοτητα του ειναι μια ψευδαισθηση στην οποια αρεσκεται να αφηνεται...

Πως ομως εξαπαταμε τον εαυτο μας;

Η παγιδα ειναι απλη και πολυ συνηθισμενη στο γηινο πεδιο.
Ενω απο την αρχη καθε σχεσης (ερωτικης, φιλικης, επαγγελματικης ή και ...  συγγενικης) βλεπουμε τα σημαδια μεσω ορατων γεγονοτων (σκεψεις, λογια, πραξεις) για το τι ειναι καθε ανθρωπος που συνδεομαστε, τι μπορει να μας προσφερει και τι τροπο συμπεριφορας να περιμενουμε απο αυτον, επιλεγουμε να αφεθουμε στην "γλυκεια γοητεια" των συναισθηματων που προερχονται απο το εγω μας και να παραβλεπουμε αυτα τα εντελως ορατα σημαδια.
Τα συναισθηματα ομως που προερχονται απο το εγω ειναι μεν σαγηνευτικα και ... καθησυχαστικα, αλλα η πηγη τους ειναι η δικη μας ανασφαλεια, αγχος, αβεβαιοτητα, αδυναμια και η αναγκη να ερθει καποιο αλλο προσωπο απ΄εξω, που με την παρουσια του, θα καλυψει με μαγικο τροπο ολα αυτα τα δικα μας εσωτερικα κενα και μετα θα ζησουμε ... ζωη χαρισαμενη.
Φαινεται υπεροχο και πολυ ... ξεκουραστο για εμας, μονο που στο τελος θα φανει ΠΑΝΤΑ η πραγματικοτητα οπως ειναι και αυτη η προσγειωση ειναι συνηθως πολυ οδυνηρη ...

Οι ψυχες στο γηινο πεδιο δεν ερχονται για να συναντησουν τον απο μηχανης θεο, που θα τους λυσει ολα τους τα θεματα και αυτες θα παρακολουθουν ως θεατες μια ωραια παρασταση.
Η καλυψη των δικων μας εσωτερικων αδυναμιων ειναι δικο μας πρωταρχικο ζητουμενο, ειναι πολυ ομορφο αν βρουμε συνοδοιπορους σε αυτο, αλλα η κυρια ευθυνη διαχειρισης και βελτιωσης του εαυτου μας ανηκει σε εμας.

Επειδη αυτο φαινεται αρκετα δυσκολο, οι ανθρωποι συνηθως προτιμουν την φαντασιωση (φυγη απο την πραγματικοτητα μεσω αλλοιωσης των υπαρκτων δεδομενων).
Ετσι αρχιζει η εξαπατηση του εαυτου παραβλεποντας πολυτιμες μικρες "λεπτομερειες" στην αρχη και μετα αυτο ειναι πολυ ευκολο να πολλαπλασιαστει χιλιαδες φορες (Αριστοτελης).
Οπως αναφερει ο Οσκαρ Ουαιλντ :
"Στον ερωτα αρχιζουμε απατωντας τον εαυτο μας. Μονο αργοτερα απαταμε τους αλλους".
Αυτο επεκτεινεται και σε αλλες μορφες σχεσεων.

Ποιο ειναι το τελικο αποτελεσμα;

Επειδη το περασμα του χρονου αποκαλυπτει παντα την αληθεια και το ψευδος - αυτοεξαπατηση δεν ζει για να γερασει, η επαφη με την πραγματικοτητα που γρηγορα ή αργα θα φανει, ειναι πολυ οδυνηρη με πονο, πικρα, δακρυα, εσωτερικο αυτομαστιγωμα και εντονη αισθηση προδοσιας.
Ομως δεν μας προδωσε κανεις.
Εμεις ξεκινησαμε να προδιδουμε τον εαυτο μας οταν παραβλεπαμε τα αρχικα σημαδια, διοτι ετσι μας "βολευε" τοτε μεσα στις συγκεκριμενες συνθηκες.

Αρα το "παιγνιδι" σωζεται στην αρχη και οχι στο τελος μεσω της ειλικρινειας και εντιμοτητας απεναντι στον εαυτο μας.
Δεν ειναι ευκολο, αλλα μεσω της ακεραιοτητας μας θα απαλλαχθουμε απο πολλες ταλαιπωριες και θα εχουμε το περιθωριο να βιωσουμε το μονο γνησιο (χωρις εγω) συναισθημα: ΤΗΝ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Οι καιροι που ζουμε φαινονται και ισως ... ειναι δυσκολοι, αλλα περιεχουν θησαυρο.
Ο θησαυρος ειναι οτι ολα τα γεγονοτα μας ωθουν στο να ειμαστε ΑΛΗΘΙΝΟΙ απεναντι στον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.
Οι ψευδαισθησεις σε ολους τους τομεις εχουν αρχισει να γκρεμιζονται σωρηδον (κατα σωρους, ατακτα και σε ποσοτητα).
Η επιλογη ειναι παντα προσωπικη υποθεση ...

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ!

Σημειωση : η αναδημοσιευση επιτρεπεται μονον αν ειναι εμφανης η πηγη

Ο ατελειωτος αγωνας και η εναγωνια προσπαθεια να "σπρωξουν" οι ανθρωποι τις καταστασεις (ή και αλλους ανθρωπους) για να κατευθυνθουν προς τα εκει που θελουν, αποτελει πηγη δεινων για τις ζωες πολλων.

Αυτο που λειπει απο πολλους ανθρωπους, ειδικα στην σημερινη εποχη, ειναι η σωστη χρηση της ... ανεμελιας!
Ανεμελια ΔΕΝ σημαινει οτι αφηνω τα πραγματα να κυλησουν εντελως απο μονα τους χωρις σχεδιο, προγραμματισμο και στοχο.
Μια τετοια σταση θα ηταν καταστρεπτικη ισως για πολλους, διοτι η δημιουργια και η υλοποιηση στοχων χρειαζεται "χτισιμο" βημα- βημα με αξιοποιηση καταλληλων ικανοτητων, αποφυγη διεγερσης αδυναμιων, επαγρυπνηση και εξωτερικευση του καλυτερου μερους του Εαυτου μας.

Αν ειμαστε αδρανεις και παθητικοι στην ζωη μας, τοτε το πιο πιθανο ειναι η ζωη μας να κατευθυνθει προς τα εκει που θελουν αλλοι ανθρωποι του στενου ή του ευρυτερου περιβαλλοντος μας και αυτο μας κανει ΘΕΑΤΕΣ στην ΔΙΚΗ ΜΑΣ ζωη και σιγουρα ... χαμενους.
Ο ανθρωπος γεννιεται για να ζησει την ζωη ΤΟΥ και ΟΧΙ την ζωη που θα ηθελαν αλλοι γι΄αυτον.
 Η Πυθαγορεια Αριθμολογια και οι Συμπαντικοι Νομοι ειναι απολυτως σαφεις σε αυτο :
οταν η ψυχη ξεφευγει απο το δικο της σχεδιο, η σιγουρη επιπτωση ειναι δυσαρμονιες και ασθενειες.

Ομως ο υγιης ελεγχος των πραγματων και της ζωης μας σταματαει εκει.
Το να πιεζουμε υπερβολικα τις καταστασεις να γινουν οπως θελουμε εμεις και να γεμιζουμε αγχος, δυσκολευει πολυ την ζωη μας και "τρωμε" την καρδια μας.
Απο ενα σημειο και μετα χρειαζεται η ανεμελια και η ξεγνοιασια και ενα ... αφημα στην ροη της ιδιας της ζωης και των Θειων Νομων του Συμπαντος (ειναι σιγουρα πιο σοφα απο εμας).

Σωστη χρηση της ανεμελιας σημαινει οτι κανω το καλυτερο που μπορω (το μεγιστο δυνατο) για να ειμαι δημιουργος και χτιστης της ζωης μου και μετα το αφηνω.
Εστιαζω την προσοχη μου στο πως θα απολαμβανω ανεμελα, ξεγνοιαστα και χαρουμενα την καθε στιγμη της καθε ημερας.
Αυτη η σταση θα φερει πολυ καλυτερα αποτελεσματα σε ο,τι επιδιωκω και στην ζωη μου συνολικα απο το να στεναχωριεμαι και να πιεζω το "ποταμι" να κυλησει οπωσδηποτε προς τα εκει που θελω εγω.

Κανουμε το καλυτερο που μπορουμε σε καθε τι και απο εκει και περα ειμαστε ξεγνοιαστοι, ελευθεροι απο εσωτερικες πιεσεις και ... ωραιοι.
Αυτη ειναι μια πολυ Συμπαντικη σταση ζωης και εντελως απαραιτητη στους συγχρονους καιρους.
Ειναι η φωτιση που μας μεταφερει και ζητει απο εμας να υλοποιησουμε το θερινο ηλιοστασιο της ιδιατερης χρονιας που ζουμε.

Ειναι απλο, αλλα οχι ευκολο, διοτι η πλειοψηφια των ανθρωπινων ψυχων εχει διαφορετικο τροπο αντιληψης και διαχειρισης της ζωης.

ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ!

Σημειωση : η αναδημοσιευση επιτρεπεται μονο αν ειναι εμφανης η πηγη.

Η ανθρωπότητα έχει περάσει από σεισμούς, λοιμούς, λιμους, και καταποντισμούς πολλές φορές στο ... διάβα των αιώνων.
Έχει αλλάξει ως συνειδητότητα μέσα από αυτές τις εμπειρίες;

Την απάντηση μας την δίνει ο Θουκυδίδης κάτι ... χιλιετίες πριν με μία φράση μόνον:
η ιστορία επαναλαμβάνεται διότι η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει.
Μπορεί να εξελισσόμαστε τεχνολογικά, να έχουν κατοχυρωθεί κάποια ανθρώπινα δικαιώματα κλπ, κάπως ... προχωράμε, αλλά η ουσία την ανθρώπινης φύσης παραμένει ίδια.
Οι άνθρωποι "ταρακουνιούνται" όταν συμβαίνουν δύσκολες καταστάσεις ομαδικά, αλλά όταν περάσει η μπόρα γίνονται ίδιοι όπως πριν.

Γιατί;

Όπως αναφέρει ο Νίτσε: κοινή γνώμη-ατομική αβουλία.
Δεν εστιάζουμε την προσοχή μας στο μοναδικό βασίλειο, στο οποίο έχουμε πραγματικά βασιλική κυριαρχία: στον ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ.

Ο Κινέζος στρατηγός Sun Tzu στο διαχρονικής αξίας βιβλίο του "Η Τέχνη του Πολέμου" αναφέρει (τέλη 6ου - αρχές 5ου αιώνα πΧ):

• όταν γνωρίζεις τόσο καλά τον εχθρό όσο και τον εαυτό σου, είσαι βέβαιος νικητής
• όταν δεν γνωρίζεις τον εχθρό, αλλά γνωρίζεις τον εαυτό σου, η πιθανότητες να νικήσεις μειώνονται στο μισό
• όταν γνωρίζεις τον εχθρό αλλά δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, θα ηττηθείς σίγουρα

Να προσθέσω εγώ εδώ ότι αν δεν γνωρίζεις ούτε τον εχθρό, ούτε τον εαυτό σου, τότε ... έχεις πεθάνει ήδη και δεν το γνωρίζεις ακόμη.

Άρα έχουμε πιθανότητες νίκης μόνον γνωρίζοντας τον εαυτό μας.

Επειδή οι θεωρίες ακούγονται ωραίες στα αυτιά αλλά είναι εντελώς ... άχρηστες αν δεν εφαρμοστούν στην πράξη (η ιερότερη μορφή της θεωρίας είναι η πράξη - Καζαντζάκης), η εσωτερική γνώση των Συμπαντικών Νόμων μας λέει ότι σε κάθε κατάσταση προσωπική ή ομαδική υπάρχουν μόνον δύο δυνατότητες: να ενεργοποιήσουμε ικανότητες ή αδυναμίες.

Άρα πρακτικά:

Παρατηρούμε (χωρίς να κρίνουμε) τον εαυτό μας πώς συμπεριφέρεται νοητικά-συναισθηματικά-σωματικά μέσα στην καθημερινότητα, διότι ζωή είναι η καθημερινότητα και όχι οι λίγες ξεχωριστές στιγμές όπως ... νομίζουμε.

• Αν ... αφυπνίσουμε ικανότητες, που τις είχαμε σε λήθαργο, για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, ας επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας. Το χρειάζεται.
• Αν ... σφυπνίσουμε αδυναμίες, που δεν φαινόντουσαν όσο ήμασταν στην ζώνη άνεσής μας, τότε κάνουμε στον εαυτό μας μία απλή ερώτηση: 
• ποιά πλευρά του δικού μου χαρακτήρα παρουσιάζει τόσο μειωμένη αντίσταση ώστε να μου φαίνονται όλα τόσο δύσκολα διαχειρίσιμα;
• ποιό κομμάτι του δικού μου εαυτού είναι τόσο αδύναμο που δεν μπορεί να προσαρμοστεί επιτυχώς στα νέα δεδομένα;

Την απάντηση την δίνουμε με ακεραιότητα (ειλικρίνεια και εντιμότητα) εμείς στον εαυτό μας. Δεν υπάρχει κανείς στο Σύμπαν όλο να μας κατακρίνει.
Η σωστή διάγνωση είναι από μόνη της η μισή θεραπεία.
Είναι εκπληκτικό πώς με αυτό τον απλό τρόπο μπορούμε να μάθουμε ... άπειρα πράγματα για εμάς και γνωρίζοντας τον εαυτό μας αυξάνουμε την πιθανότητα νίκης απέναντι σε οτιδήποτε μας φαίνεται απειλητικό.
Η γνώση και η σοφία πάντα θεραπεύουν τις ασθένειες της ψυχής (Δημόκριτος)
Όλα τα άλλα ... φόβος, ανησυχία, αγωνία, υπερβολική ενασχόληση να μαζεύουμε πληροφορίες από όποιον ... πεφωτισμένο θέλει να μας δώσει τα φώτα του είναι απλώς μία ψευδαίσθηση ότι κάτι κάνουμε.
Στην πράξη δημιουργούμε μεγάλη αναταραχή στην ψυχή, φθείρουμε το ανοσοποιητικό και οδηγούμαστε στην ήττα.
Τα δάκρυα διατηρούν την πληγή, δεν την θεραπεύουν (Alphonse Daudet - Γάλλος συγγραφέας).

Το βουνό είναι ίδιο για όλους, αλλά έχουμε διαφορετικά χαλίκια στα παπούτσια μας ο καθένας.
Το βουνό δεν το αποφεύγουμε, τα χαλίκια όμως μπορούμε να τα βγάλουμε από τα παπούτσια μας.

Σύμφωνα με την εσωτερική γνώση των Συμπαντικών Νόμων, που επαληθεύεται πάντα μέσω του γνησίου συστήματος της Πυθαγόρειας Αριθμολογίας, γνωρίζουμε ότι:

• κάθε ψυχή φεύγει από το γήινο πεδίο σύμφωνα με το προκαθορισμένο σχέδιο που δημιούργησε με δική της βούληση πριν την ενσάρκωση (με την βοήθεια των οδηγών της)
  Δεν φεύγει καμμία ψυχή, ποτέ, από το γήινο πεδίο διότι την χτύπησε ξαφνικά κάποια απρόβλεπτη συμφορά ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να φαίνεται έτσι
• όταν φεύγουν σε διάφορες ιστορικές περιόδους μαζικά ψυχές από το γήινο πεδίο, μας αφήνουν ως μήνυμα ότι έχουμε την δυνατότητα για αλλαγή τρόπου σκέψης, ζωής και συνειδητότητας.
  Δεν είναι σίγουρο ότι θα το κάνουμε, όμως...

Αυτές τις ημέρες ήρθε από μόνο του στο μυαλό μου και ... έμεινε το δημώδες άσμα:

Καλότυχα είναι τα βουνά, καλότυχοι και οι κάμποι
δεν καρτερούν τον θάνατο, δεν λεν' ότι θα πεθάνουν.
Μόν' καρτερούν την άνοιξη, τον Μάη και τα λουλούδια...

Ας ζήσουμε με αυτήν την καρτερικότητα.

Τῷ βίῳ μὴ μάχου (μην εναντιώνεσαι στην ζωή - Δελφικό παράγγελμα)

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ!

Σημειωση : η αναδημοσιευση επιτρεπεται μονο αν ειναι εμφανης η πηγη