Αγαπημένο μου παραπλανητικό συμφέρον!

Συμπαντικά, η κατάσταση του θεατή περιέχει τέσσερα στάδια ως Συμπαντική Νομοτέλεια.

Παθητικότητα: ο άνθρωπος σχεδόν άβουλα εστιάζει στο να ικανοποιήσει τα θέλω των άλλων. Έτσι γίνεται εχθρός του εαυτού του.

Προδοσία (με την ευρεία έννοια): μένουν τα πιστεύω μας και τα επιδιωκόμενά μας απραγματοποίητα. Αισθανόμαστε σαν να μας προδίδει η ίδια η ζωή και οι συμμετέχοντες σε αυτήν.

Αμφιβολία: δεν έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν.

Σύγχυση: σύγχυση χρόνου, νοητική σύγχυση, αποπροσανατολισμός, θολούρα του νου.

Τα ανωτέρω ισχύουν σε προσωπικές σχέσεις, αλλα επεκτείνονται και σε κοινωνίες και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Επειδή ειναι Συμπαντική Νομοτέλεια, αν "πατήσεις" το πρώτο σκαλοπάτι, αυτόματα ακολουθούν και τα άλλα τρία (εκτός αν συνειδητοποιηθείς και διακόψεις την αλληλουχία).
Δεν έχει σημασία αν το αρχικό στάδιο της παθητικότητας είναι κατ' επιλογήν ή έξωθεν επιβεβλημένο (δικαίως ή αδίκως). Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν έτσι κι αλλιώς.

Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στην κατάσταση του θεατή, είναι πλήρως ταυτισμένος με την οπτική γωνία του εγώ του. Ενός εγώ ανασφαλούς, αγχώδους και φοβισμένου λόγω της ρευστότητας και ... σαθρότητας της φαινομενικότητας του υλικού κόσμου.

Τί ακολουθεί μετά;

Το μόνο φυσικό επακόλουθο είναι η ταύτιση με το ατομικό συμφέρον του εγώ. 
Μετά το τέταρτο στάδιο, της σύγχυσης του θεατή, το "παραζαλισμένο" μυαλό του ατόμου θεωρει ότι ο μόνος τρόπος για να σωθεί είναι να νοιάζεται και να προστατεύει πολύ το εγώ του, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς του στους άλλους. Προσπαθεί να πιαστεί μόνον από αυτό.

Αυτό που δεν καταλαβαίνει όμως είναι ότι η ταύτιση με το στενό ατομικό του συμφέρον είναι εξαιρετικά κοντόφθαλμη.
Βλέπει μόνον το δεντράκι του και αδιαφορεί για το δάσος στο οποίο ανήκει. Αδυνατεί να δει ότι η αδιαφορία του για την καταστροφή του δάσους θα του στοιχίσει στο τέλος και την δική του καταστροφή.
Είναι ακριβώς το "σκεπτικό" των καρκινικών κυττάρων: αποκόπτονται από την συνεργασία με τα υπόλοιπα κύτταρα, θέλουν να επεκταθούν καταστρέφοντας και τα υγιή κύτταρα, αλλά λόγω "κοντόφθαλμης οπτικής" δεν καταλαβαίνουν ότι αν επικρατήσουν και καταστραφεί ο οργανισμός, θα καταστραφούν και τα ίδια.

Μία κυβέρνηση που έχει την πολιτική να ληστέψει τον Πήτερ για να πληρώσει τον Πωλ, μπορεί και βασίζεται στην υποστήριξη του Πωλ.

Μπέρναρντ Σω

Στο τέλος όμως θα καταστραφεί και ο Πήτερ και ο Πωλ.

Τί ακολουθεί μετά;

Η φύση και η ιστορία επαληθεύει ότι κάθε κατάσταση όταν φτάσει σε υπερβολή, αυτοκαταστρέφεται λόγω της αλαζονείας που προκαλεί η ψευδαίσθηση της δύναμης της υπερβολής.

Ἅπαξ γάρ ἐξουσία, ἰσχύν λαβοῦσα, οὐδέν του οἰκείου συμφέροντος κρίνει λυσιτελέστερον.
(κάθε εξουσία όταν γίνει ισχυρή, δεν θεωρεί τίποτα πιό σκόπιμο από το δικό της συμφέρον)
Μένανδρος

Και μετά τί;

Όταν η υπερβολή φτάσει στην μέγιστη έξαρσή της, τότε η κατάσταση γυρίζει στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Αυτό είναι ύψιστος Συμπαντικός Νόμος που επαληθεύεται στα πάντα.

Η αντίθετη κατεύθυνση της υπερβολικής ταύτισης με το ατομικό συμφέρον του εγώ είναι η υγιής έκφραση της ατομικότητάς μας με ταυτόχρονο ενδιαφέρον και νοιάξιμο για το καλό του συνόλου στο οποίο ανήκουμε.
Είναι υπέροχο να νοιάζεσαι για το ατομικό σου συμφέρον, αλλά μόνον αν αυτό δεν αποβαίνει εις βάρος του συνόλου και μάλιστα το ωφελεί.

Έχουμε μέλλον ως ανθρωπότητα για να φτάσουμε εκεί.
Στις μέρες που διανύουμε, αφού έχουμε περάσει και τα τέσσερα στάδια της κατάστασης του θεατή, βρισκόμαστε πλέον στην ταύτιση με το ατομικό συμφέρον, χωρίς όμως να έχουμε φτάσει ακόμη στην μέγιστη έξαρση.

Ως ανθρωπότητα πορευόμαστε έτσι.
Ως άτομα όμως, μπορούμε να ακολουθήσουμε μία λιγότερο οδυνηρή πορεία με περισσότερη επίγνωση και συνειδητοποίηση των πράξεών μας και των επιπτώσεών τους στους άλλους.
Αυτό θα ωφελήσει πρώτα απ' όλα εμάς τους ίδιους και ακολούθως το σύνολο.

Ο δρόμος της σωτηρίας είναι πάντα προσωπικός και μετά επεκτείνεται προς το κοινό καλό.

Με το ένα χέρι να αγγίζεις τ' άστρα και με το άλλο να ανακατεύεις την λάσπη.
Μιχάλης Δερτούζος

Η χρυσή εποχή είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας.
Σαίξπηρ

Το πόσο αργούμε βέβαια για να φτάσουμε στην (συλλογική) "χρυσή εποχή" εξαρτάται από το πόσο ακόμα θα χάνονται οι αρετές μας μέσα στο ατομικό μας συμφέρον...

Καλό μας θερινό ηλιοστάσιο!!!

Σημείωση: η αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνον αν είναι εμφανής η πηγή.